Verpleegkundigen en verpleegkundigen
Over deze post heb ik lang nagedacht of ik dit echt online wilde gaan zetten. En het is niet een korte post, maar ik heb wat te zeggen dus zeg ik het ook en vertel ik mijn verhaal!
Na 3 weken IC opname kwam ik op de interne geneeskunde (verpleegafdeling) van het LUMC terecht. Soms kijk ik wel eens op het instagram account van die afdeling en hoop dat er dingen veranderen zoals nieuwe/andere verpleegkundigen. Ik zie er ook nog wel een paar uit mijn tijd……helaas zou ik bijna zeggen!
En wat een gezelligheid zie je daar dan, je zou er bijna een weekendje verzorging gaan boeken. Alleen, ik weet wel beter!
Ik zie daar nog steeds een aantal vrouwen die zichzelf verpleegkundige noemen, maar in feite het niet waard zijn om zich zo te mogen noemen.
En even voor de duidelijkheid ik heb het in deze post over de groep verpleegkundigen die in november 2021 tot begin januari 2022 daar werkzaam waren. Niet iedereen zal daar inmiddels meer werkzaam zijn. Maar degenen die deze post misschien ooit een keer zullen lezen weten precies nog wie ik ben en wat ze aangericht hebben…… met opzet! En ik weet ook dat ze dat ten allen tijden zullen ontkennen, maar ik moet er al dik 2 jaar mee leven, wat ze daar gedaan en gezegd hebben en daarom wordt het tijd om het te delen.
Zoals ik al begon: na 3 weken IC opname kwam ik op de interne terecht. Ik had op de IC al een aantal delieren gehad en op de interne geneeskunde ging dat verder. Was er begrip? Begrepen ze wel wat een delier inhield? Ja sommige wel, want ik zal de niet-verpleegkundigen niet alle eer in deze post geven. Er waren ook lieve en begripvolle verpleegkundigen op die afdeling. Zelfs een stagiaire herinner ik mij nog goed, ze was een engel voor me en had zoveel compassie in zich. Ze was echt geschapen om in de zorg te werken. Ik zal haar en de anderen die wel de liefde voor de zorg hadden nooit vergeten.
Luisteren en communiceren is in het gehele LUMC een probleem. Tussen artsen en verpleegkundigen en patiënten. Tussen je aanhoren en echt luisteren zit zo’n ontiegelijk groot verschil, menig keer heb ik dat al op tafel gegooid bij artsen en verpleegkundigen. Soms dringt het door, vaak niet. En wat ze zich niet realiseren is dat de patient hier van de dupe is.
Mijn 1e week op de interne geneeskunde bracht ik in een delier door, ik wist dan wel en dan niet waar ik was. Ik ben verward geweest, dingen gezegd die niet kloppen waarvan ik sommige nog weet. Ik was waarschijnlijk ook niet altijd aardig, mijn delieren bestonden uit angstige dromen en wanen. En dan weer terug in de werkelijkheid…..het was 1 lange achtbaan van emoties.
Maar toen de mist optrok en ik besefte waar ik was, werd ik weer mezelf, maar de niet-verpleegkundigen bleken dat niet te snappen en ik snapte totaal niet waar het onaardige gedrag en het ongeduld tegen mij vandaan kwam.
Op een middag hadden er een paar (niet verpleegkundigen) het idee gekregen om mij met een tillift in een rolstoel te zetten…….. Ik, die al met 3 man moest worden vastgehouden om heel even te kunnen zitten op de rand van mijn bed, moest nu in een tillift in een rolstoel gezet worden; ik kon niet eens zitten! Maar nee het moest en zou gebeuren.
Het gebeurde niet nadat ik daadwerkelijk heb moeten dreigen met de politie te bellen dat ik iets moest doen wat ik niet kon en wilde. De tillift werd daarna weer in elkaar gevouwen en in mijn kamer gezet. Toen ik in januari het LUMC uitging stond hij er nog, net zoals de rolstoel. In beide ben ik gelukkig nooit terecht gekomen.
Ik heb aan een echte verpleegkundige uitgelegd waarom ik het niet kon. Ik heb 1x mijn doodzieke broer in zo’n tillift moeten hangen en daar is hij bijna in gestikt. Ik heb hem toen beloofd om dat ding nooit meer te gebruiken en de volgende dag is de tillift opgehaald uit zijn huis. In het LUMC heb ik er 3 weken tegenaan moeten kijken en zo vaak heb ik gevraagd of dat ding weggehaald kon worden, maar ze deden het niet! Waarom niet?
Door mijn slechte nierfunctie heb ik een tijdje een vochtbeperking gehad, maar dat was gelukkig voor korte duur en al snel moest ik zelfs weer meer gaan drinken voor mijn nieren. Maar op een ochtend komt er weer zo’n niet verpleegkundige binnen en vroeg ik om een beker drinken. Ik kreeg een kwart beker omdat ik een vochtbeperking had volgens haar……..Meid, lees mijn dossier eerst even, dan hadden we deze discussie niet hoeven te hebben, maar ze bleef gewoon doordrammen, zij wist het wel! Een arts heeft erbij moeten komen om haar te vertellen dat de vochtbeperking inderdaad er al lang af was.
Nou toen besloot ze wat anders…..
Dat bed waar ik op lag, dat was niet goed zei ze, dat was te groot en te onhandig (ik lag op een IC bed op de interne). De echte reden was dat de meesten niet wisten hoe zo’n IC bed werkte. Maar ik had dat bed nodig zodat ik geen doorligplekken zou krijgen en het was breder dan het standaard ziekenhuisbed, dus met wassen ook makkelijker voor hun zelf. Maar nee, nee ik moest op een gewoon bed met een gewoon matras en ik wist al dat dit veel pijn zou geven aan mijn rug. Thuis had ik immers ook een speciaal matras voor mijn rugklachten. Maar ik werd zonder pardon overgeschoven op een normaal bed en ja de ellende begon.
Ik heb daarna echt gesmeekt om m’n IC bed terug te krijgen maar nee die was al afgeschreven kreeg ik te horen van o.a. de zaalarts. Maar, de mannen en vrouwen die je verplaatsen in het ziekenhuis als je even naar een andere afdeling moest, zeiden tegen mij: de hele kelder staat vol met bedden die jij had, blijf er vooral om vragen!
De 3e nacht op dat verschrikkelijke bed had er weer een echte verpleegkundige dienst en omdat ik al een paar keer op de bel had gedrukt of ze mij weer is omhoog wilde trekken, vroeg ze waar m’n bed was gebleven…….in tranen heb ik haar verteld wat er gebeurd was. Wacht maar even, zei ze…….binnen een half uur stond ze samen met nog drie andere echte-verpleegkundigen en een IC bed in mijn kamer en werd ik ‘s nachts om 1.15 overgeschoven naar het IC bed. Wat zogenaamd al 3 dagen niet kon, kon zij in een half uur voor elkaar krijgen. Ik was haar en de drie andere echte-verpleegkundigen zo ontzettend dankbaar!
Toen ik later de zaalarts hierop aansprak; waarom het hun wel lukten maar hij en de andere niet-verpleegkundigen niet, zei hij niks en liep hij mijn kamer uit met de mededeling dat hij het druk had en nog meer bezoekjes bij andere patiënten moest afleggen. en dan word er van je verwacht dat je enigszins vertrouwen in artsen moet hebben, nou in deze toen niet en nu nog niet, gelukkig is hij niet mijn behandeld arts want dan had ik gelijk om een andere arts gevraagd...
De niet-verpleegkundigen hadden tijdens mijn opname een mantra bedacht. Ik wilde graag naar huis maar dat kon allemaal niet qua zorg enzo, nee ik moest eerst gaan revalideren. Prima, maar dan wel thuis met hulp en fysiotherapie vond ik. Nee hoor absoluut niet, zeiden ze. Als ik erover begon dan kreeg ik standaard het antwoord: Mevrouw als u naar huis gaat, dan gaat u dood!! Dan gaat u dood!! Dan gaat u dood!!
En dat niet 1x per dag, nee vele malen werd dat herhaald. En ik snapte er weer helemaal niks van. Hoezo dood? Thuis had ik mensen die voor mij konden zorgen, fysiotherapie zou 3x per week aan huis komen en om te dialyseren kon ik door de zorgambulance gebracht worden naar de dialyseafdeling in het LUMC en weer naar huis gebracht worden.
Wat was nu weer het probleem? “ze” hadden zelf een probleem gecreëerd, ik was niet instrueerbaar vond men. Basalt en Revitel wilde mij niet hebben omdat ik door mijn “angst/paniekstoornis” zeer waarschijnlijk hun programma niet aan kon. Geen paniek, dachten “ze”, we gaan op zoek naar wat anders. En wat denk je….. een echte verpleegkundige kwam mij stiekem vertellen dat ze bezig waren om mij naar Dorestad te krijgen. Dorestad is een psychiatrisch verpleeghuis in de Den Haag. Sorry WTF?? Was ik nu ook gek geworden volgens hun? Ik wist echt niet waar ik in beland was. Ik heb direct het thuisfront ingeschakeld want dit gaan we niet laten gebeuren natuurlijk. Ik moest gaan revalideren in een psychiatrische instelling achter gesloten deuren…….Ik denk eerder dat er een aantal van de interne geneeskunde daar beter een plaatsje konden gaan reserveren. Wie was er hier nou niet goed bij het hoofd?
Een vriendin heeft toen dé geestelijk verzorger van het lumc gebeld en hem de situatie uitgelegd. Hij was al zo vaak bij mij geweest en we hadden altijd fijne gesprekken met elkaar, dus hij wist ook meteen waar het over ging.
Op de ochtend dat er het overleg zou zijn of ik naar huis mocht of niet, kreeg ik eerst nog even bezoek van drie psychiaters waarvan één in opleiding. Deze kwamen testen of ik wel wilsbekwaam was. Nou echt gekker dan dit moest het toch niet gaan worden. Dit onderzoek kwam ook mede door een psychiatrisch (niet)verpleegkundige. Zij snapte echt mijn gezinssituatie niet. Nou die was en is heel simpel. Ik ben een alleenstaande moeder met drie zoons, waarvan er toen nog twee thuis woonde. En ja ik zorgde alleen voor ze, dat bleek heel raar te zijn. Blijkbaar was ik in haar optiek de enige alleenstaande ouder van Nederland. Zij vond namelijk ook dat als ik aan mijn jongste zoon vroeg om een paracetamol te pakken ik hem een trauma zou geven…… ik dacht echt soms dat ik met een patient van de psychiatrische afdeling te maken had dan met een niet psychiatrisch verpleegkundige; een trauma om een pil te pakken, waar zijn we mee bezig? Maar zij wilde wel dat ik even getest werd op wilsbekwaamheid, dat had ze beter op zichzelf moeten toepassen. Maar oké ik werkte daaraan mee, ik had uiteindelijk maar 1 doel voor ogen en dat was zo snel mogelijk uit het LUMC en naar huis en nergens anders naartoe.
De geestelijk verzorger kwam voor het gesprek nog even langs om mij moed in te spreken, en ik zie hem nog staan……..vlak voordat hij wegging naar het gesprek zei hij “Ik ga er met een gestrekt been in” en hij beelde dat ook nog even uit, en terwijl ik dit tik moet ik daar weer om lachen. Het was een fantastische fijne man. Hij is mij nadat ik thuis was nog een aantal keer komen opzoeken.
Uit het overleg kwam dan uiteindelijk ook dat ik naar huis mocht. Mijn zoon had een A4 opgesteld met welke hulp er nodig was, wat er al geregeld was enz enz. Een lieve verpleegkundige kwam na het overleg mij snel vertellen dat ik naar huis mocht, maar ik moest nog niet hardop zeggen dat ik het al wist. Het gevoel wat ik daarna had was onbeschrijfelijk, ik denk dat een gevangene die onterecht vast heeft gezeten en vrij wordt gelaten precies weet wat ik op dat moment voelde!
En ik heb nog lang niet alles verteld wat er daar op die afdeling is gebeurd. Ik heb niet verteld dat meneer de verpleger (die nu niet meer werkzaam is) mij op 1e kerstdag, vlak voordat twee van mijn drie zoons (alle drie mocht niet want coronatijd) zouden komen voor een kerstlunch, mij naar de nierdialyse liet brengen om er een lijn uit te laten halen en ik daar kreeg te horen dat ze dat ook wel “even” op de interne hadden kunnen doen. Hij wist dat mijn jongens kwamen en ik was gewoon anderhalf uur later pas weer terug en al die tijd moesten ze daar maar wachten.
Ik heb niet verteld dat er een niet-verpleegkundige halverwege het wassen besloot om koffie te gaan drinken en mij onderaan het bed liet liggen en ik zelf niet omhoog kon komen omdat ik daar totaal geen kracht voor had. Een uur lang bleef ze weg, maar ondertussen had ik mijn zoon gebeld en die hoorde het gehele gesprek toen ze na een uur terugkwam (ik had al op de bel gedrukt maar niemand kwam). Ze had nog een paar hulpjes meegenomen, en oh wat was ze zielig toen ik woest was op haar. Dat snapte zij en haar hulpjes niet maar ze hadden niet in de gaten dat mijn zoon mee luisterde en hoewel ik woest was, heb ik haar nooit heb uitgescholden of wat dan ook. Ik had haar gevraagd of ze dit normaal vond? Iemand een uur lang laten liggen, bel negeren enz. Ze zei niets, draaide zich om en liep weg met haar hulpjes op de hielen. Te triest!
Ik heb ook niet verteld dat als er ‘s middags op het bord in mijn kamer werd geschreven wie er nachtdienst had, ik dan al weer wist dat als er bepaalde namen op stonden ik die nacht maar beter niet op de bel kon drukken. Het zal je toch gebeuren dat een patient je nodig heeft…zoek dan een ander beroep want voor de zorg ben je dan niet geschikt.
Ik heb ook niet verteld hoe blij ik telkens was dat ik gedialyseerd moest worden op de dialyseafdeling. Dat klinkt voor andere nierpatiënten misschien helemaal niet leuk, maar dan was ik weer een aantal uur van de interne geneeskunde af. Daar zag ik gelukkig de vriendelijkheid en de compassie die de verplegers en verpleegkundigen daar hadden.
Ik had de grootste lol met een verpleger die mij het toetjesmonster noemde omdat ik door alle stress die ik ervaarde niet meer kon eten en 4 kwarktoetjes per dag at, en ook altijd 1 op de nierdialyse.
Maar ook dat hè, dat ik gestopt was met eten omdat ik gewoon niet meer kon eten omdat ik dan kotsmisselijk werd, dat was op de interne geneeskunde helemaal niet belangrijk terwijl ik eigenlijk veel eiwitten moest eten om m’n spieren weer sterker te laten worden. Ik was immers 40 kilo afgevallen.
Ik was gelukkig aan 1 kant niet 1 van de lichtste personen dus wat kilo’s kwijt raken was prima, maar natuurlijk niet zoveel in zo’n korte tijd. Ik moest juist gaan aansterken om weer te kunnen gaan staan.
Wat bleek, nadat ik 2 weken thuis was at ik alles weer zonder misselijk te worden. Mijn lijf had zichzelf gewoonweg uitgeschakeld door alle stress en narigheid van één bepaalde afdeling met een aantal niet-verpleegkundigen.
De dag dat ik naar huis mocht, 5 januari 2022, kwam nog even de niet psychiatrisch verpleegkundige even een paar dingen mededelen. 1) nu ik naar huis ging zou ik dood gaan…….. toen ik om uitleg vroeg zei ze dat ik niet meer terug zou komen om te dialyseren. Op dat moment wist ik het zeker……zij leefde op een hele andere planeet als ik. Natuurlijk zou ik gaan dialyseren, wat een onzin. Ik heb zo hard gevochten om daar te komen waar ik toen was en dan laat ik mezelf alsnog dood gaan thuis? In 1 woord: KNETTER!
En de 2e mededeling was een vraag, of ik nog steeds van plan was (als ik niet dood zou gaan zoals ze zei) mezelf zou laten testen op adhd/autisme bij een van de beste psychiaters die er zijn? Want ik moest daar volgens haar wel even goed over nadenken want als ik dat zou doen dan zou ik de volgende keer als ik in het ziekenhuis zou komen te liggen niet zo makkelijk meer weg komen……..
Ik heb haar gevraagd mijn kamer te verlaten en ik heb mijzelf in juni 2022 gewoon laten testen op ADHD/Autisme. Uitslag: op papier heb ik autisme met een gemiddeld/hoog niveau. Adhd heb ik niet op papier omdat ik er verder niets mee wilde (zoals medicatie).
Uiteindelijk na 4 weken interne geneeskunde mocht ik eindelijk naar huis en revalideerde ik op mijn manier; hoe ik het wilde en wat het beste voor mij zou zijn. En zie de verhalen boven deze post. Ik loop weer, ik fiets weer, ik rijd weer auto (dat deed ik voor het eerst na opname op 26 april 2022. vijf maanden na de IC opname), ik doe weer de dingen die ik altijd deed, alleen in een wat lager tempo en dat is soms lastig met een hoofd dat heel graag wil maar een lichaam wat niet alles meer zo vlug kan.
Maar ik ben dus niet dood, ik dialyseer al twee jaar niet meer, mijn nieren doen het nog steeds voor 30%, wat niemand meer had verwacht. Ik leef weer verder! Maar dat ik nog steeds last heb van het LUMC, ja daar heb ik een trauma opgelopen.
Aan de niet-verpleegkundigen vraag ik: waarom moesten jullie mij zo behandelen? Ik weet heus wel dat je niet iedere patient aardig kan vinden. Maar de manier waarop sommige van jullie met mij en ook met mijn zoons zijn omgegaan is ronduit schandalig en onprofessioneel, jullie moeten zich schamen!
Tegen de lieve en geduldige verpleegkundigen en verplegers die er gelukkig ook waren op de interne geneeskunde en andere afdelingen van LUMC wil ik zeggen:
Dank je wel voor je luisterend oor, voor de liefde voor je werk en de patiënten, jullie zijn goud waard! Ik zal jullie nooit vergeten.
